مقدمه نگارنده

قال الله تبارك وتعالى: «وَقالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً».[1]

قال رسول الله(صلى الله عليه وآله): «إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا، كِتَابَ اللهِ وَعِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي».[2]

پروردگارا! تو را سپاس كه بر ما منّت نهادى و لبيك گفتن به نداى زندگى‌بخش بزرگْ پيامبر والامقامى كه ما را به تمسك به دو گوهر گرانبها و جدايى‌ناپذير قرآن و عترت(عليهم السلام) فراخواندند، روزى‌مان فرمودى، و شهد شيرين اذعان و اعتراف بر ناگسستنى بودن اين دو يادگار جاودانِ[3] آن

البته تواتر حديث بين فريقين، قطعى است. ده‌ها حديث در جلد 23 بحارالانوار، ص 166ـ104 باب هفتم، فقط گوشه‌اى از آن است. كتاب ارزنده‌اى هم تحت عنوان كتاب الله و اهل البيت(عليهم السلام) فى حديث الثقلين، در‌بر‌دارنده صدها منبع قديم و جديد در چهارده قرن گذشته از «كتب حديث غير شيعه» مى‌باشد.