فَإِنَّهَا مَصْيَدَةُ[1] إِبْلِيسَ الْعُظْمَى وَمَكِيدَتُهُ الْكُبْرَى الَّتِي تُسَاوِرُ[2] قُلُوبَ الرِّجَالِ مُسَاوَرَةَ السُّمُومِ الْقَاتِلَةِ، فَمَا تُكْدِي[3] أَبَداً وَلاَ تُشْوِي[4] أَحَداً، لاَ عَالِماً لِعِلْمِهِ وَلاَ مُقِلاّ[5] فِي طِمْرِهِ[6]‌؛ خدا را خدا را از نظر دور مداريد‌؛ در مورد (پى‌آمدهاى دنيوى و) سريعِ سركشى و تجاوز از حق، و (كيفرِ) زيان‌بار و دردناك ستم در آخرت و بدى عاقبت خودبزرگ‌بينى، چرا كه (اين امور) مهم‌ترين دام و كمينگاه شيطان و بزرگ‌ترين جايگاه فريب و نيرنگ اوست. دام و حيله‌اى كه همچون زهر كشنده با قلب انسان آميخته گرديده (و او را از پاى در‌مى‌آورد)، و هرگز سست و كُند نمى‌گردد و هيچ كس را در هدف‌گيرى اشتباه نمى‌گيرد (كسى از آن جان سالم بيرون نخواهد برد). نه علم دانشمند و نه لباس كهنه درويش (هيچ يك موجب قطع طمع ابليس ملعون نمى‌گردد).

درس بسيار آموزنده‌اى كه از اين فراز از خطبه پر بركت گرفته مى‌شود و براى همگان ـ به ويژه دست‌اندركاران امور اخلاقى و تربيتى ـ از اهميت والايى برخوردار است، «توجه به ريشه‌ها» است.

براى مثال، گاهى ممكن است پزشك با معاينه‌اى سطحى، مشكل بيمار خود را «دل‌دردى ساده» تشخيص داده و دارويى برايش تجويز كند.