مى‌فرمايد: بَذْلُكَ مالَكَ وَدَمَكَ دُونَ دينِكَ؛ بايد هم بذل مال كنى و هم جانت را بدهى تا دين باقى بماند.

آيا امام حسين(عليه السلام) كه جانش را فدا كرد به اين دليل بود كه ‌العياذ بالله‌ـ خودش بى‌دين مى‌شد و خوف آن را داشت كه دين خودش از دستش برود؟! روشن است كه هرگز اين‌گونه نيست. امام حسين(عليه السلام) از آن بيم داشت كه دين از جامعه رخت بربندد. آن بزرگوار خون مقدسش را نثار كرد تا اسلام در جامعه باقى بماند. آن حضرت كه معصوم بود و خطرى دين شخص او را تهديد نمى‌كرد؛ آنچه در معرض تهديد بود ادامه حيات اسلام در جامعه اسلامى بود. بنابراين ابا‌عبد‌الله(عليه السلام) فدا شد تا مردم مسلمان بمانند و اسلام براى جامعه آن روز و نسل‌هاى بعد باقى بماند.

با اين حساب، پيرو امام حسين(عليه السلام) هم بايد همين‌گونه باشد. همان‌طور كه قبلا نيز اشاره كرديم، اين امر اختصاصى به امام حسين(عليه السلام) ندارد و اين‌گونه نيست كه يك تكليف خاص براى شخص آن حضرت باشد. اين تكليف نيز همانند ساير تكاليف اسلام، بين همه مسلمانان مشترك است و اگر موضوع آن تحقق يابد هر مسلمانى چنين وظيفه‌اى پيدا مى‌كند؛ يعنى اگر بقاى دين در جامعه منوط به بذل جان باشد، بايد جانش را فدا كند.

پيرو سيدالشهدا(عليه السلام) نمى‌تواند فقط نگران دين شخص خودش باشد و به دين جامعه كارى نداشته باشد. امام حسين(عليه السلام) دين شخص خودش كه مشكلى نداشت و مشكلى پيدا نمى‌كرد، آنچه در خطر بود و مى‌رفت دچار مشكل شود بقاى اسلام در جامعه بود. اگر امام حسين(عليه السلام) با يزيد بيعت مى‌كرد و كربلا و كشته شدن را انتخاب نمى‌كرد، با توجه به وضعى كه پيش آمده بود، اسلام به تدريج به كلى از بين مى‌رفت و حداكثر يك يا دو نسل بعد، جز نامى از اسلام