از روابط انسانى فاصله دارد؛ ولى تا حدودى اين مثال مى‌تواند محبّت و صميميّت خداوند را با انسانى كه او را مرجع و پناهگاه خود برگزيده، بيان نمايد.

‌‌‌‌‌‌«... بُطُونُهُمْ خَفيفَةٌ مِنْ اَكْلِ الْحَرامِ [مِنَ الْحَلال]...»[1]

‌‌‌‌‌‌شكمهايشان از نعمتهاى حلال سنگين و پر نمى‌گردد اما از حرامش، هيهات!

‌‌‌يكى ديگر از اوصاف و ويژگى‌هاى دوستان خدا اين است كه به دنيا و لذت‌هاى فانى آن تعلّق و وابستگى ندارند. حتّى در حلال دنيا نيز زياده‌روى نمى‌كنند و صرفاً براى رفع نياز، از لذايذ دنيا و نعمت‌هاى آن بهره مى‌برند.

‌‌‌استفاده آنها از نعمت‌ها در اين حد است كه توان انجام وظايف، عبادت و خدمت به بندگان را داشته باشند، نه براى لذت جويى. اتفاقاً اگر انسان، بيش از نياز بدنش غذا بخورد، از توانش كاسته مى‌شود و به كسالت و سنگينى و ناتوانى مبتلا مى‌شود.

نشاط و دلخوشى مؤمنين

‌‌‌حال كه اينان حتّى از نعمت‌هاى حلال دنيا، به حدّ وفور، استفاده نمى‌كنند، پس دلخوشى و دلگرمى آنها به چيست؟

‌‌‌خداى متعال مى‌فرمايد:

«... نَعيمُهُمْ فِى‌الدُّنْيا ذِكْرى و مَحَبَّتى وَ رِضائى عَنْهُمْ...»

دل خوشى آنان در دنيا به سه چيز است:

‌‌‌الف: ياد خدا

‌‌‌كسى كه به خدا محبّت دارد طبيعتاً به ياد اوست و از ياد او لذّت مى‌برد و تا زمانى كه به وصال او نرسيده و با او فاصله دارد، تمام دل‌خوشى و لذّتش به اين است كه به ياد او مشغول باشد. چنانكه در دعاى سحر حضرت سجاد(عليه السلام) مى‌خوانيم: «بِذِكْرِكَ عاشَ قَلْبى»[2] يعنى زندگى