به قول شاعر:

مادر او را گويد اى نور دو چشم *** گر غضب رانم و گر بينى تو خشم

اين غضبها به زمهر ديگرى است *** خشم و تندى‌هاى من از مادرى است

«فَلْيَصْبِرْ عَلى بَلائى وَلْيَشْكُرْ نَعْمائى...»

پس بايد بر بلايم صبر كند و بر نعمتهايم شكر گزارد.

‌‌‌(شكر در برابر نعمتها و صبر در برابر ناملايمات، موجب تكامل انسان مى‌گردد). در ادامه خداوند مى‌فرمايد:

«وَ لْيَرْضَ بِقَضائى، أَكْتُبْهُ فِى الصِّدّيقينَ عِنْدي...»

و بايد به قضاى من راضى باشد، تا او را در زمره صديقين قرار دهم... .

‌‌‌در پايان مى‌فرمايد:

«اِذا عَمِلَ بِرِضائى وَ أَطاعَ أَمْري.»[1]

[در جمله صديقين قرار مى‌گيرد] هنگامى كه به رضاى من عمل كند و فرمانم را اطاعت نمايد.

‌‌‌امام، رضوان‌الله تعالى عليه، بارها مى‌فرمود: ما بايد به تكليفمان عمل كنيم و اينكه چه واقع مى‌شود به ما مربوط نيست، چون جهان مدبّرى دارد و به آنچه تدبير و قضاى او تعلّق گرفته، بايد رضايت دهيم.

‌‌‌در روايت ديگرى حضرت موسى از خدا سؤال مى‌كند:

«اى ربِّ اىُّ خَلْقِكَ اَحَبُّ اِلَيْكَ؟ قالَ مَنْ اِذا اَخَذْتُ حَبيبَهُ سالَمَنى...»

خدايا؛ كدام يك از بندگانت، نزد تو محبوب‌ترين است؟ خداوند مى‌فرمايد:

بنده‌اى كه اگر محبوبش را از او باز گيرم، به من پرخاش نكند و حرمت مرا نگه دارد.

‌‌‌برخى، وقتى عزيزى از دست مى‌دهند، از خدا گله و شكايت مى‌كنند و به اين امر رضايت نمى‌دهند، چون نمى‌خواهند از محبوبشان جدا شوند، چنين افرادى محبوب خداوند نيستند.