وارد مى‌شود و آن‌قدر در مورد ريا نكردن در گوش انسان مى‌خواند كه براى پرهيز از ريا، انسان كلا آن عمل را ترك مى‌كند، و براى مثال، از خير نماز شب خواندن مى‌گذرد. روشن است كه اين اندازه وسواس در مخفى‌كارى به هيچ وجه صحيح نيست و بايد قطع داشته باشيم كه اين از دام‌هاى شيطان است. اين حالت از مصاديق آن ضرب‌المثل معروف است كه: «ديكته نانوشته غلط ندارد». اين‌جا شيطان از اين راه انسان را فريب مى‌دهد كه، براى مثال، با خود مى‌گويد، براى آن‌كه نكند ريا شود خوب است امشب نماز شب نخوانم. فردا شب نيز با همين وسوسه باز هم نماز شب را نمى‌خواند، فرداى آن شب نيز همين‌طور، و خلاصه اين وسوسه آن‌قدر ادامه پيدا مى‌كند كه آن عمل را به كلى ترك مى‌كند. نور چشم شيطان همين است كه ما نماز شب نخوانيم، و اين بار با وسوسه «پرهيز از ريا و خودنمايى» به اين هدف خود نايل آمده است. پس بايد مراقب باشيم كه در اين دام شيطان گرفتار نشويم. قاعده كلى در اين زمينه اين است كه اگر امر داير است بين علنى انجام دادن كار يا مخفى كردن آن، بهتر است كه براى پرهيز از ريا مخفيانه و به طور پنهانى انجام دهيم؛ اما اگر امر داير است بين اين‌كه علنى انجام دهيم يا اصلا ترك كنيم و انجام ندهيم، اين‌جا بايد به انجام آن كار به صورت علنى مبادرت ورزيم.

در پايان اشاره به اين نكته لازم است كه غالب آنچه در اين‌جا درباره انفاق گفتيم، اختصاص به انفاق ندارد و در ساير عبادات هم سارى و جارى است، ولى چون بحث آيه «وَالَّذِينَ هُمْ لِلزَّكاةِ فاعِلُون» مطرح بود، طبعاً گفتوگوى ما نيز به انفاق و رعايت اين نكات در مورد آن اختصاص يافت.