آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا وَكَذَلِكَ الْيَوْمَ تُنسَى؛[1]مي‌گويد: پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور کردي با آن که بينا بودم؟ مي‌فرمايد همان گونه که نشانه‌هاي ما بر تو آمد و آن را به فراموشي سپردي، امروز همان‌گونه فراموش مي‌شوي».

كنه و واقعيت عذاب ديداري و شنيداري شدن کفار و گنه‌کاراني كه کور و کر محشور مي‌شوند، براي ما آشکار نيست و ما در اين دنيا با فهم‌هاي عادي خود و با مقايسه‌هايي که بين آنچه از آخرت به ما گزارش شده با وضعيت‌هاي مشابه آن در دنيا، برداشت‌هاي ناقصي از رخدادهاي آخرت داريم. گاه براي داشتن دركي مناسب از کوري و کري افراد در قيامت، آن‌ها را با کساني که به ظاهر سالم هستند و به خاطر پريشاني حواس چيزي را نمي‌بينند و صدايي را نمي‌شنوند مقايسه مي‌كنيم؛ اما داشتن چنين وضعيتي در دنيا به خاطر  تخدير شدن است و اين افراد به اين جهت درکي از شنيدن و ديدن ندارند. در حالي كه كفار در آخرت تخدير نمي‌شوند و درک خويش را از دست نمي‌دهند، بلكه در وضعيتي قرار مي‌گيرند که مي‌خواهند خدا را مشاهده کنند، از رحمت او بهره‌مند گردند و لذت برند؛ اما چون از اين موهبت بزرگ محرومند، سخت اذيت مي‌شوند و عذاب مي‌کشند.

گرچه مدلول ظاهري «لقاي الهي» در آيات قرآن ملاقات عام است و لقاي خاص خداوند با ظاهر آيات ناسازگار است؛ ولي بر اساس