آيات مذكور بر اين حقيقت دلالت دارد كه پيش از بعثت پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) و در شرايع قبل از اسلام، بسيارى از گروه‌ها و اقوام مؤمن بوده اند كه به فرماندهى پيامبران خدا با كفار، مشركان، مفسدان و دشمنان خداى متعال جنگيده اند و در جنگ، كمال صلابت، قوّت، شجاعت و استقامت را نشان داده و در برابر دشمن هيچ گونه ذلّت و تسليم پذيرى را تحمل نكرده اند. آنان پيوسته، نياز خويش را به درگاه بى نياز برده اند، در برابر او، صورت به خاك ساييده اند و پس از استغفار از گناهان و خطاها و افراط و تفريط‌هاى خود، از خداى متعال پايدارى در برابر دشمن و نصرت و پيروزى خويش بر دشمن را درخواست كرده اند. خداى متعال نيز خواسته آنان را اجابت فرموده، آنان را نصرت عطا كرده و بر دشمن پيروزشان ساخته است؛ علاوه بر آن كه در آخرت نيز پاداشى نيكو به آنان عطا خواهد فرمود.

واژه «كأيّن» كه در آغاز اين آيات آمده، در زبان و ادبيات عرب دلالت بر فزونى و فراوانى دارد. از اين رو از اين تعبير فهميده مى‌شود كه انبيا و پيروانشان در طول تاريخ درگير جنگ‌هاى بسيارى بوده اند. در هر صورت، اين آيه به روشنى بر اين مطلب دلالت دارد كه پيش از اسلام، جنگ و جهاد در اديان آسمانى سابق نيز تشريع گرديده و وجود داشته است.

از مجموع آياتى كه در زمينه جهاد وارد شده است به دست مى‌آيد كه برخى از اين جنگ‌ها جهاد ابتدايى و برخى جنگ دفاعى بوده است. هم چنين بر اساس اين آيات، قوم مكلف به جهاد، در پاره اى موارد از پيامبر و فرمانده خود اطاعت و در پاره اى موارد نيز عصيان و سرپيچى كرده است. در ادامه بحث به پاره اى از اين موارد اشاره مى‌كنيم.