بيمارى كه بدون به كار گرفتن آن چه كه به طور طبيعى در توان دارد، در خانه نشسته و از خدا شفا مى‌طلبد و بدون استفاده از وسايل عادى طالب بهبودى است، توقعى بى جا و بيهوده دارد.

بنابراين، به صورت يك قاعده كلى، در همه موارد اصل بر اين است كه در تأمين نيازهاى خود از اسباب و وسايل طبيعى و عقلانى استفاده كنيم و از گام نخست در انتظار معجزه نباشيم؛ چرا كه، رويّه الهى اين نيست كه در همه جا معجزه كند و از طريق غير عادى اعجاز مشكلات بندگان خود را برطرف سازد.

البته بر اساس بينش توحيدى بايد توجه داشته باشيم كه مشكل ما خواه از طرق عادى حل شود و خواه از طريق اعجاز و غيرعادى، در هر حال مؤثر حقيقى در وراى همه اين وسايل عادى و غير عادى خداى متعال است. آرى، اعتقاد راستين به توحيد و يگانگى خداوند ايجاب مى‌كند كه تأثير وسايل و اسباب عادى و طبيعى را هم مستقل نبينيم؛ كه آن‌ها نيز از سوى خداى متعالند.

از اين رو توجه باطنى و اعتماد قلبى انسان پيوسته بايد به خدا باشد و بس. حتى در صورتى كه اسباب و وسايل عادى كاملا براى انسان مهيّا باشد، در عين به كار گرفتن و استفاده از آن‌ها باز هم لازم است دست نياز به درگاه خدا دراز كند و براى انجام كار و حل مشكل خود از او استمداد كند؛ اما اين مطلب غير از اين است كه كسى بدون استفاده از كار و تلاش و بدون به كار گرفتن درك و عقل خود، منتظر باشد كه كارها خود به خود به مدد خدا انجام شود! نمى‌شود انسان در خانه بنشيند و از خدا روزى بخواهد، به پزشكى مراجعه نكند و از خدا شفا بخواهد، يا اسباب و وسايل و ابزار