دانشمند خود به تحصیل پرداخت. و به دامادی علّامه ملّا محمّد باقر مجلسی مفتخر شد.

او دارای عقاید و آرائی مخصوص بوده و عدّه ای از او پیروی نموده اند که به حیدریّه معروفند و به طوری که بزرگان محققین اظهارنظر می کنند عقاید آنان مردود و غیرمرضی بوده و جمعی از علماء در کتابهای خود آنها را رد نموده اند و شاید یکی از عللی که وی با تمام معلومات علمی و زهد و تقوی گمنام مانده، و آثار و تألیفاتش متروک و مهجور است، همین آراء ویژه او می باشد.

سال وفات او معلوم نیست امّا تا سال 1129ق در قید حیات بوده است. قبر او را در خارج بقعه علّامه مجلسی می نویسند لکن در برخی از مواضع «الذرّیعه» و دیگر کتب وی را ساکن نجف اشرف نوشته اند.

کتابهای زیر از تألیفات اوست:

1. «المناقب والمثالب» 2. «رساله در کفر غیر امامی»[1]

حیدرعلی فایض اردبیلی

حیدرعلی بن مسیح اللَّه اردبیلی اصفهانی متخلّص به «فایض» شاعر ادیب. پدرش از خوشنویسان و فضلای ساکن اصفهان بوده و شعر می سروده است.

حیدرعلی نیز شاعر بوده و در فن ماده تاریخ سرایی مهارت داشته و در اصفهان به تحصیل مشغول بوده است.

این رباعی از اوست:

[1] تتمیم امل الآمل، صص 137 و 138؛ فیض قدسی، صص 231-229؛ مرآه الاحوال جهان نما، ص273؛ الذریعه: مُجَلَّدات مختلف؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص128؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص583؛ علّامه مجلسی بزرگمرد علم و دین، صص 554 و 555؛ معجم رجال الفکر و الادب، ص268؛ فهرست مجلس، ج10، ص28؛ فهرست الفبائی رضوی، ص554؛ فهرست عکسی احیاء، ج2، صص 135 و 136 و ج3، صص 10 و 41؛ فهرست خطی احیاء، ج7، ص243؛ الکواکب المنتشره، صص 233-231.