اجازات فيض كاشانى

ابوالفضل حافظيان

درآمد

در خواست و نگارش اجازه در بين علماى سلف، سنّتى حسنه و ديرپا بوده است . بر خلاف زمان ما كه كسب اجازه مهجور مانده و تنها به جهت تيمّن و تبرّك و درج در سلسله روات احاديث اهل بيت عليهم السلام، بدان اقدام مى شود ، در گذشته اجازه جزو مهم ترين طرق حمل حديث و به عنوان پشتوانه و سند صحّت نقل روايت شمرده مى شد و نگارش يا درخواست آن تابع مقرّرات و قواعد خاصى بوده است. محدّث جليل مرحوم ملا محمّد تقى مجلسى ، در اجازه اى كه به يكى از شاگردان خود داده است ، در تعريف اجازه معتبره مى نويسد :