ميگوئى من برادر رسولم لا نسلم .
امير المؤمنين گفت شما منكر مواخات من با رسول مهيمن ميباشيد .
ابو بكر گفت شما را هيچ گونه خويشى و علاقه و قرابتى بحضرت نبى الابطحى نيست و اين كلام كذب التيام را سه مرتبه تكرار نمود .
در آن هنگام آن امام الانام روى بساير انصار و مهاجر آورده گفت اى اصحاب سيد الابرار شما را بحضرت مهيمن غفار و برسول المختار قسم است كه آيا شما در روز خم غدير از حضرت سيد البشير و النذير شنيديد يا نه كه چنين و چنين گفت و در غزوه تبوك حضرت رسول با من مواخات نمود بلكه هر چه رسول مجيد از حضرت واحد حميد در باب امر ولايت من مامور بود هيچ امر آن را باقى نگذاشت و تمامى حقايق آن را از روى اعلان و آشكارا بيان و اعلان و اظهار و عيان بشما و به ساير مردمان نمود يا نه .
همگى حضار يك بار گفتند نعم يا ابو الحسن در قول شما هيچ گونه خلاف و اعتساف نيست .
ابو بكر چون مشاهدهء آن نمود بغايت خايف و هراسان و مضطر و حيران گرديد و ترسيد كه تمامى مردم بنصرت و يارى آن امام الامم روند و بقول و فعل او بگروند .
لهذا پيش دستى نمود و گفت يا ابو الحسن آنچه شما فرموديد همگى آن را بگوش شنيديم و در دلهاى خويش جاى داديم ليك اى على ما در اول مراتب كمال و معرفت و حال شما از رسول ايزد متعال شنيديم اما بعد از آن از حضرت شنيديم كه ميفرمود كه ما اهل بيت كرام نبوت ايزد علاميم ما را ملك كل مختار گردانيد ميان جمع دنيا و آخرت و اختيار يكى از آن ، ما آخرت را برداشته دنيا را گذاشتيم .
خداى منان جمع نكند نبوت و خلافت را براى ما اهل بيت النبوة يعنى رتبهء نبوت را بما مخصوص داشت و رتبه خلافت را بواسطه ساير امت گذاشت .
چون امير المؤمنين حيدر عليه السّلام از ابا بكر استماع اين حديث موضوعه ببهتان