تحت الشعاع رأى فقيهان قرار گرفته است .
و به عكس هر گاه دايرهء بينش فقها ، ضيق گشته و اسلام از نظر آنان در رساله‌هاى عمليه و رسالت و مسئوليت آنان در حاشيه زدن بر عروة الوثقى و وسيلة النجاة تلقى شده است ، دوران حاكميت استبداد و حكومتهاى غير دينى و چه بسا ضد دينى و روزگار تضعيف دين و ديانت بوده است .
امام طاب ثراه با جامعيت نگرش خويش و با درك عميقى كه از روح بلند و متعالى اسلام داشت در پرتو خصلتهاى ارزشمند ذاتى خويش چون : حريت ، شجاعت ، ايثار ، مقاومت و مديريت ، نه تنها توانست اسلام و فقه و فرهنگ و معارف اسلامى را از جايگاه محكومان تاريخ برهاند ، بلكه توانست آن را به بلنداى حاكميت رسانده و قدرتهاى ضد دينى را بر كنار نمايد .
او به راستى رسالت خويش را در حد توان انجام داد و اگر پس از تحقق اين امر بزرگ - انقلاب اسلامى - كاستيها و نارساييها در امر قضاوت و امور قضايى و نيز مسائل فرهنگى و اقتصادى و اخلاقى و معرفت دينى جامعه به چشم آيد ، اين قصور و يا تقصير كسانى است كه مىبايست از اين مقطع زمانى خاص در جهت تقويت مبانى فقهى و فكرى و فرهنگى و اخلاقى امت اسلام بهترين بهره را برگيرند . ولى متأسفانه كار مطلوبى در اين زمينه انجام نشده است .
ملاكهاى فقاهت در گذشته اكنون در مقام استقصاى اين ملاكها نيستيم و تنها به برخى از آنها كه ضرورى است اشاره خواهيم داشت .
در گذشته يكى از ملاكهاى فقاهت ، حاشيه زدن بر عروه و چاپ رساله عمليه بود ، با اين كه اهل فن برآنند تثبيت فقاهت فقيه بايد در طرح مباحث پيچيده و مشكل فقهى محك زده شود نه تبديل چند احوط به اقوى ، ولى بسيار بودند كسانى كه چاپ رساله اى ، آنان را قانع مىكرد .
دقيقا چنين ذهنيتى سبب گرديد كه بعد از فوت آية الله العظمى سيد ابو الحسن اصفهانى ( قدس سره ) حدود 360 رساله عمليه و حاشيه بر رساله‌هاى پيشين نوشته شود و نيز بعد از آنان رساله‌هاى متعددى در يك زمان چاپ شود بديهى است كه برخى از