شايد همين گروه مورد نظر آيه * ( « . . وَقالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ الله » ) * بوده باشند .
در تفسير منتقيات الدّرر ( ج 5 ، ص 129 ) از ابن عباس نقل شده كه گروهى از يهود مانند سلام بن مشكم و نعمان بن ارنى و مالك بن صيف و . . نزد رسول خدا آمدند و گفتند : ما چگونه به تو ايمان آوريم با اين كه تو قبله ما را ترك گفتى و عزير را فرزند خدا نمىدانى ! در اين هنگام بود كه آيه * ( « وَقالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ الله » ) * نازل گشت .
در روايات ديگر ابن عباس مىگويد : زمانى كه يهود به غير حق عمل كردند خداوند تورات را از سينه‌هاى ايشان برد . در اين هنگام عزير به درگاه ربوبى تضرع كرد و خداوند جبرئيل را بر او نازل كرد تا تورات را به قلب او باز گرداند ، و قومش را انذار دهد .
چون يهود صدق و راستى او را يافتند ، گفتند ، اين فضل و كرامت عزير از آن جهت است كه او فرزند خدا مىباشد .
به هر حال سخن يهود در مورد عزير سبب مشرك دانستن ايشان نمىشود ، زيرا آنان منظورشان از * ( « عُزَيْرٌ ابْنُ الله » ) * اين بود كه عزير مظهر قدرت خدا و مورد رأفت اوست . نظير آن چه ما در مورد برخى اولياء خدا مىگوييم ( مانند : يد الله ، عين الله الناظرة و يده الباسطة ) .
و اما اطلاق مشرك بر ايشان در آيه مذكور به نوعى از اعتبار است و اطلاق حقيقى مورد نظر نيست .
تمايز نصارى از مشركان نصارى داراى طوايف مختلفى هستند ، گروهى قائل به تثليث ، و گروهى منكر آنند .
ابن حزم ظاهرى مىگويد : منكران تثليث در جهت اقرار به خدا و وحدانيت او با ما همراهند و از موحدان به شمار مىآيند و آنان از پيروان ( بوس ، شمشاطى ، مقدنيوس و آريوس ) بوده‌اند ، و شايد نظر قرآن بدانها باشد كه مىفرمايد : * ( « لَيْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ يَتْلُونَ آياتِ الله آناءَ اللَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ يُؤْمِنُونَ بِالله وَالْيَوْمِ الآخِرِ . . » ) * و اما قائلان به تثليث كه به « وجود ، علم و حيات يا به تعبير ديگر اب ، ابن و روح القدس » معتقدند ، نيز مرادشان از تثليث ، تعدد ذات واجب الوجود نيست بلكه واجب الوجود را همان « اب » مىدانند ، ولى مسيح و روح القدس را مرتبه ظهور و تجلى ذات يا صفات مىشمرند . و يا نظر به تقرب ايشان به پروردگار دارند .