غذا و نوشيدنىهايى است كه در اختيار سپاه اسلام قرار مىگيرد و اگر آنان داراى نجاست ذاتى بودند ، استفاده از نان و غذا و نوشيدنىهايى كه نياز به دخالت دست و ظرف اهل كتاب دارد جايز نبود . در حالى كه روايات مذكور به طور مطلق ميهمان شدن سپاه اسلام را بر اهل كتاب جايز شمرده و فرقى ميان غذاها نگذارده است . اين گونه روايات در سنن بيهقى ( ج 9 ، ص 196 ) آمده است و همين قول در فتاوى فقها شهرت دارد .
فقيه بزرگ محمد حسن نجفى صاحب جواهر مىگويد : اين همان شرطى است كه پيامبر با اهل كتاب داشته است و من در قول به جواز اين امر مخالفى نمىبينم ، چنانكه علامه در منتهى نيز چنين گفته ، و در كتاب تذكره ادعاى اجماع كرده است ، و اجماع بعد از اصل و عمومات حجت است .
علامه در كتاب منتهى اين واقعه تاريخى را نقل كرده كه رسول خدا بر گروهى از اهل كتاب كه سيصد نفر بودند مقرر كرد كه هر سال سيصد دينار بپردازند و هر گاه مسلمانى از آن خطه عبور كند سه روز از او پذيرايى كنند و بر نصاراى نجران شرط كرد كه فرستادگانش را بيست شب و يا كمتر پذيرايى كنند و . .
د - دسته ديگرى از روايات كه براى اثبات طهارت ذاتى اهل كتاب استيناس شده رواياتى است كه دلالت بر صحت نماز در لباسى كه فرد ذمى به طور عاريه از مسلم گرفته و بدون اين كه آن را شسته باشد به مسلم رد كرده است . نمونه اى از اين روايات را از عبد الله بن سنان و معاوية بن عمار و معلى بن خنيس قبلا يادآور شديم .
البته اين گونه روايات شايد به تنهايى قدرت اثبات طهارت ذاتى كتابى را نداشته باشد ، زيرا احتمال مىرود كه فرد كتابى لباس را نپوشيده باشد و ما شك داشته باشيم كه اصولا آن را نجس كرده يا خير ؟ كه « استصحاب طهارت » مشكل را حل مىكند و فرضا كه يقين داشته باشيم كه او لباس را پوشيده است پوشيدن لباس همواره مستلزم رطوبت و نجس شدن آن نيست .
بخش سوم : بيان مقتضاى جمع بين اخبار و نتيجه بحث همان گونه كه ملاحظه گرديد ، اخبار و ادله در زمينه طهارت ذاتى و عدم طهارت ذاتى اهل كتاب داراى دو بيان ظاهرا متفاوت و متعارض است .