فرض صلاة در مكه و بار ديگر هنگام تحويل قبله ، در مدينه نازل شده است .
ارباب سير و تواريخ قول اول را اختيار كرده . غالب از مفسران ، به گفتهء شيخ در عروه ، قول سيم را قائل شده‌اند . برخى از دانشمندان در صدد بر آمده كه ميان اين سه قول جمع كنند و وجوهى براى جمع ميان آنها گفته‌اند كه از جمله است دو وجه زير :
1 - اين كه اولين چيزى كه در نخستين بار وحى نزول يافته آغاز سورهء « اقرا » و اولين سوره‌اى كه بعد از فترت وحى نازل گرديده سورهء « المدّثر » بوده و حديث « فاتحه » بر رؤيا يا سماع محمولست نه بر وحى .
2 - اين كه ابتداء نسبت به « اقرأ » ابتداء حقيقى و نسبت به آن دو سورهء ديگر اضافى باشد به اين توضيح كه بالنسبه به سوره هايى كه به « انذار » اشعار دارد سورهء « مدّثر » مقدم و نسبت به سوره هايى كه از آغاز آنها تا فرجام در يك بار نزول يافته سورة « فاتحه » مقدم باشد .
سيوطى در كتاب « الاتقان » در فصلى كه براى بيان « اوّل ما نزّل من القرآن » عنوان كرده چهار قول نقل كرده است :
1 - اين كه « اقرأ باسم ربك » بوده است . همين قول را خود او صحيح دانسته و از كتاب « المستدرك » حاكم و كتاب « الدلائل » بيهقى و كتاب « الكبير » طبرانى و كتاب « سنن » سعيد بن منصور و كتاب « المصاحف » ابن اشته و غير اينها حديثهايى بدين مفاد نقل كرده است .
2 - اين كه « يا أيّها المدّثر » بوده است . روايتى به اين مفاد نقل كرده و پنج وجه براى جواب از اين روايت يعنى جمع ميان اين روايت و حديثهايى كه مستند قول اول قرار يافته ذكر كرده است .