و طالبان غير حق ، كه در نظر اهل معرفت همه طالب دنيا هستند ، نيز هر چه مطلوب آنها است به همان متوجّه و متعلَّقند . آنها نيز اگر در حبّ مطلوب خود مفرطند و حبّ دنيا مجامع قلوب آنها را گرفته ، هيچگاه از توجّه به آن مسلوب نشوند و در هر حال و هر چيز با جمال محبوب خود بسر برند . و اگر حبّ آنها كمتر باشد ، در وقت فراغت قلب آنها به محبوب خود رجوع كند . آنان كه حبّ مال و رياست و شرف در دل آنها است ، در خواب نيز مطلوب خود را مىبينند و در بيدارى به فكر محبوب خود بسر مىبرند ، و مادامى كه در اشتغال به دنيا بسر مىبرند با محبوب خود هم آغوشند ، و چون وقت نماز شود ، دل حالت فراغتى مىيابد و فورا متعلَّق به محبوب خود مىشود ، گويى تكبيرة الاحرام كليد در دكَّان يا رافع حجاب بين او و محبوب او است ، يك وقت به خود مىآيد كه سلام نماز را گفته در صورتى كه هيچ توجّه به آن نداشته و همه اش را با فكر دنيا هم آغوش بوده . اينست كه چهل - پنجاه سال نماز ما را در دل اثرى جز ظلمت و كدورت نيست ، و آنچه بايد معراج قرب حضرت حق و مايهء انس به آن مقام مقدّس باشد ، ما را از ساحت قرب مهجور و از عروج به مقام انس فرسنگها دور كرده . اگر نماز ما بويى از عبوديّت داشت ، ثمره اش خاكسارى و تواضع و فروتنى بود ، نه عجب و خود فروشى و كبر و افتخار كه هر يك براى هلاكت و شقاوت انسان سببى مستقلّ و موجبى منفرد است .
بالجمله ، دل ما چون با حبّ دنيا آميخته شده و مقصد و مقصودى جز تعمير آن ندارد ، ناچار اين حبّ مانع از فراغت قلب و حضور آن در محضر قدس شود . و علاج اين مرض مهلك و فساد خانمان سوز با علم و عمل نافع است .
امّا علم نافع براى اين مرض ، تفكَّر در ثمرات و نتايج آن و مقايسه كردن بين آنها و مضارّ و مهالك حاصله از آن است . نويسنده در شرح اربعين شرحى در اين باب نگاشته و به قدر ميسور در بيان آن به تفصيل پرداخته‌ام . در اين مقام نيز به شرح بعض احاديث اهل بيت عصمت اكتفا مىكنم :