فرمايد در كريمهء مباركه : انّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَانّا لَه لَحافِظوُن 15 : 9 . [1] و اما شارح و مبيّن آن ، ذوات مطهّرهء معصومين از رسول خدا تا حجت عصر عجّل اللَّه فرجه ، كه مفاتيح وجود و مخازن كبريا و معادن حكمت و وحى و اصول معارف و عوارف و صاحبان مقام جمع و تفصيلند .
و اما وقت وحى ، ليلة القدر است ، كه اعظم ليالى و « خير من الف شهر » و نورانىترين ازمنه و في الحقيقة وقت وصول ولىّ مطلق و رسول ختمى صلَّى اللَّه عليه و آله است .
و اما كيفيّت وحى و تشريفات آن از نطاق بيان در اين مختصر خارج است و محتاج به فصلى است جداگانه كه به واسطهء طول آن از آن صرف نظر مىكنيم .
فصل دوم در بيان مقاصد و مطالب و مشتملات كتاب شريف الهى به طريق اجمال و اشاره بدان كه اين كتاب شريف ، چنانچه خود بدان تصريح فرموده ، كتاب هدايت و راهنماى سلوك انسانيّت و مربّى نفوس و شفاى امراض قلبيّه و نور بخش سير إلى اللَّه است .
بالجمله ، خداى تبارك و تعالى به واسطهء سعهء رحمت بر بندگان ، اين كتاب شريف را از مقام قرب و قدس خود نازل فرموده و به حسب تناسب عوالم تنزّل داده تا به اين عالم ظلمانى و سجن طبيعت رسيده و به كسوهء الفاظ و صورت حروف در آمده براى استخلاص مسجونين در اين زندان تاريك دنيا و رهايى مغلولين در زنجيرهاى آمال و امانى ، و رساندن آنها را از حضيض نقص و ضعف و حيوانيّت به اوج كمال و قوّت و انسانيّت ، و از مجاورت

[1] - « همانا ما ذكر ( قرآن ) را فرو فرستاديم و هر آينه ما آن را محفوظ نگاه مىداريم . » ( حجر - 9 ) .