فصل سوم در بعض آداب شهادت به الوهيت است و بيان ارتباط آن با اذان و نماز بدان كه از براى الوهيّت مقاماتى است كه به حسب جمع به دو مقام تعبير شود : يكى ، مقام الوهيّت ذاتيّه ، و ديگر ، مقام الوهيّت فعليّه است . و اگر مقصود از شهادت بر قصر الوهيّت در حق الوهيّت ذاتيّه باشد ، حقيقت آن با تكبير قريب به هم مىشود اگر مشتق از « اله في الشّيء » اى ، تحيّر فيه باشد ، يا مشتق از « لاه » به معناى « ارتفع » باشد ، يا مشتق از « لاه ، يلوه » به معناى « احتجب » باشد . و در اين صورت ، ربط آن به اذان و صلوة معلوم شود پس از مراجعه به باب تكبير ، و ادب آن نيز معلوم گردد . و اعادهء آن گر چه خالى از بعض فوائد نيست ولى منافى با اختصار است . و اگر از « اله » به معنى « عبد » باشد و مراد « مألوه » به معناى « معبود » باشد ، پس سالك بايد شهادت صورى به قصر معبوديّت را به حق تعالى جلَّت عظمته منطبق كند به شهادت قلبى باطنى ، و بداند كه اگر در قلب معبود ديگرى باشد ، در اين شهادت منافق است .
پس ، با هر رياضتى است شهادت به الوهيّت را به قلب برساند ، و از كعبهء دل بتهاى بزرگ و كوچك را كه به دست تصرّف شيطان و نفس امّاره تراشيده شده در هم شكند و فرو ريزد تا لايق حضور حضرت قدس گردد . و تا بتهاى حب دنيا و شئون دنيويّه در كعبهء دل است ، سالك را راه به مقصد نيست . پس ، شهادت به الوهيت براى اعلان به قواى ملكيّه و ملكوتيّه است كه معبودهاى باطله و مقصودهاى معوجه را زير پا نهند تا بتوانند به معراج قرب عروج كنند .
و اگر مقصود از قصر الوهيّت الوهيّت فعليّه باشد ، كه عبارت اخراى تصرّف و تدبير و تأثير است ، پس چنين شود معنى شهادت كه شهادت مىدهم كه متصرّفى در دار تحقق و مؤثّرى در غيب و شهادت نيست جز ذات مقدس