در اين حال قرآنخوانان عراقى و شامى ميان دو لشكر نشستند و همراه خود قرآن آوردند و به مذاكره و بررسى پرداختند ، و تصميم گرفتند دو حكم تعيين كنند و برگشتند ، شامىها گفتند ما به عمرو عاص راضى هستيم .
اشعث و قرآنخوانان عراقى كه با او بودند گفتند ما به ابو موسى اشعرى راضى هستيم .
على ( ع ) بايشان فرمود من به انديشه و دورانديشى او اطمينان ندارم و اين كار را بر عهده ابن عباس مىگذارم ، گفتند به خدا سوگند ما ميان تو و ابن عباس فرقى نمىگذاريم و گويى مىخواهى خودت حكم كنى ، اين كار را بر عهده كسى بگذار كه تو و معاويه در نظرش يكسان باشد و به يكى از شما نزديكتر نباشد ، على ( ع ) فرمود چگونه براى شامىها به عمرو عاص رضايت داديد مگر او چنين نيست ؟ گفتند آنان به كار خود داناترند ما به كار خود داناتريم .
على ( ع ) فرمود اين كار را به اشتر وامىگذارم ، اشعث گفت مگر كسى جز اشتر آتش اين جنگ را برافروخته است ؟ و مگر ما به فرمان كسى جز اشتر هستيم ؟ على ( ع ) پرسيد فرمان اشتر چيست ؟ اشعث گفت پيوسته مردم را بر ضد يك ديگر تحريك مىكند تا آنچه خدا خواهد انجام پذيرد . على ( ع ) فرمود : گويا قصد داريد كه فقط ابو موسى را بر اين كار بگماريد و ديگرى را نپذيريد ، گفتند آرى ، فرمود هر چه مىخواهيد بكنيد .
گويند ، آنان فرستاده اى پيش ابو موسى كه از شركت در جنگ خوددارى كرده و در ناحيه اى از شام كناره گيرى كرده بود فرستادند . يكى از غلامان پيش او رفت و گفت : مردم صلح كردند . گفت سپاس خداوند جهانيان را . گفت مردم ترا حكم قرار داده‌اند ، ابو موسى انا لله و انا اليه راجعون گفت .
ابو موسى حركت كرد و به اردوگاه على ( ع ) آمد و بيشتر مردم به او راضى شدند و او را حكم قرار دادند و پذيرفت .
احنف بن قيس به على ( ع ) گفت همانا گرفتار مردى كه چون سنگ استوار و زيرك اعراب است شده اى و من ابو موسى را آزموده‌ام كه تيغش بران نيست و كم مايه است و شايسته اين كار نيست ، مردى شايسته اين كار است كه گاه به رقيب خود چنان نزديك شود كه گويى در كف دست او قرار دارد و گاه از