در گوشه و كنار نسخه‌هايى از آن رساله يافته مى‌شود كه هر چند بيشتر از ساير نسخ خطّى مهجور بروز سياه نشسته است و ماجراى تحريف و تصحيف كتّاب بى‌سواد خود سر ناموثّق غير مأمون در طول چند قرن بر آن گذشته، باز از خلال سطورش كه غبار تصرّفات بى‌وجه نابجا بر آن نشسته آثار اصالت و قدمت هويداست- و تقدير روزگار چنين بوده كه بعد از قرون متمادى در اين ايّام بمناسبت جشن يادبود هزاره شيخ بزرگوار ذكر

كه مدّتى مديد در اصفهان اقامت داشت غارت كردند و از جمله كتاب انصاف شيخ بود در بيست مجلد كه بتاراج خراسانيان رفت و ديگر اثرى از آن پيدا نشد. [ج 2 ص 8 طبقات الاطباء].

بار ديگر در حمله بو سهل حمدوى كه از طرف امير مسعود غزنوى براى سركوبى علاء الدّوله ابو جعفر ابن كاكويه در سنه 425 باصفهان تاخت و خزانه علاء الدّوله كه مشحون از آثار گرانبهاى شيخ بود بغارت رفت.

كتب شيخ را مخصوصا در اين واقعه از اصفهان بغزنه بردند و اين آثار مدّتها در كتابخانه بزرگ غزنه باقى ماند تا در حدود سنه 550 هجرى كه علاء الدين حسين جهانسوز غورى بانتقام و كينه غزنويان تمام قصور و كاخهاى منيع محمودى و مسعودى را ويران ساخت، از جمله كتابخانه غزنه را نيز كه مخزن آثار علمى و ادبى نفيس بى‌همتاى ايرانيان بود آتش زد و آن همه آثار طعمه آتش كينه گرديد و بباد هوس و انتقام جاهلانه رفت! [كامل ابن اثير] در كتاب محاسن مافروخى مؤلّف حدود 480 هجرى واقعه قتل و غارت شعواء مسعود را در سنه 421 نوشته و آن قضيه هائله را چون اهميّت بسيار داشته مبنى و مأخذ حوادث تاريخى قرار داده است.

در كامل ابن اثير مينويسد «فقتل [يعنى مسعود] منهم [يعنى من اهل اصبهان‌] مقتلة عظيمة نحو خمسة آلاف قتيل».

در شذرات الذّهب مينويسد «فعل ما لا تفعله الكفرة».

در اين فتنه گروهى بسيار از علماى اصفهان از قبيل عبد الواحد باطرقانى كشته شدند كه نگارنده در تاريخ اصفهان بتفصيل نوشته‌ام.