ماهيچه‌هاى بستن حنجره‌

بهترين وضعيت قرار گرفتن اين ماهيچه‌ها اين است كه درون حنجره به وجود آيند تا هرگاه انقباض يافتند، غضروف طرجهالى را به سمت پايين كشيده و آن را ببندند و چنين نيز آفريده شدند. يك زوج ماهيچه از ريشه غضروف سپرى مى‌رويد و از درون به سوى كناره‌هاى طرجهالى و ريشه غضروف بى‌نام چپ و راست بالا مى‌رود، پس آن گاه كه انقباض يابد، مفصل را محكم مى‌نمايد و حنجره را به گونه‌اى مى‌بندد كه در برابر ماهيچه‌هاى سينه و پرده حاجز [1] در (بستن و) نگه داشتن نَفَس مقاومت مى‌نمايد.

اين دو ماهيچه كوچك آفريده شده تا فضاى درونى حنجره را ضيق نگرداند و بسيار محكم آفريده شده تا با استحكامش وظيفه بستن حنجره و نگه داشتن نفس را كه كوچكى جرم طبعاً موجب كوتاهى (و سستى) آن مى‌باشد جبران نمايد.

منفذ عبور هر يك از اين دو ماهيچه، مستقيم با اندك كجى (به سوى دو جانب غضروف طرجهالى) بالا مى‌رود تا پيوند بين غضروف سپرى و غضروف بى‌نام، ممكن گردد.

گاه‌ [2] دو ماهيچه زير غضروف طرجهالى يافت مى‌شود كه (در بستن حنجره) دو ماهيچه فوق را كمك مى‌نمايند.

فصل دوازدهم: تشريح ماهيچه‌هاى گلو [3]

در حلقوم بطور كلى دو زوج ماهيچه وجود دارد كه آن را به سمت پايين مى‌كشد:

1. يك زوج ماهيچه كه در تشريح حنجره بيان كرديم؛

[1] زيرا ماهيچه‌هاى سينه و حجاب حاجز با بسط خود باعث باز شدن حنجره مى‌شوند و اين ماهيچه در صدد بستن حنجره مى‌باشد.

[2] در برخى از انسان‌ها.

[3] در برخى از نسخه‌ها حلقوم و حلق دارد در متن نيز ابن سينا ماهيچه‌هاى هر دو را به تفكيك بيان مى‌نمايد. حلقوم، به فضاى تحتانى حنجره و ابتداى ناى اطلاق مى‌گردد، و مقصود از حلق در اينجا مجراى نوشيدنى و غذاست (ابتداى مرى).

بطور كلى عضلات جدار حلق شامل عضلات تنگ كننده فوقانى، ميانى و تحتانى است كه جهت الياف آنها كم و بيش حلقوى است و همچنين شامل عضلات نيزه‌اى حلقى و شيپورى حلقى است كه جهت رشته‌هاى آنها تقريبا طولى مى‌باشد. (ضروريات آناتومى اسنل، ص 330)