7- استعمال «دديگر» (دو ديگر) و «سديگر» بمعنى دوم و سوم در شمارش عدد ترتيبى (رش: ص 108 س 2 و 5). اين رسم در ساير كتابهاى قديم هم ديده ميشود.

8- آوردن ضمير مفرد براى حيوانات: «چون طبيعت را عنايت صادقست بحفظ حيوانات از اذيت و چيزى كه او را عدو باشد.» (ص 11 س آخر) و «بهائم ... چون پوز بر آب نهد.» (ص 14 س 3- 4) و «و سباع ... اگر دهان بر آب نهادى.» (ص 14 س 5- 6) و نيز رش:

ص 18 (ذيل شماره 11 و ص 91 شماره 13: فعل «دارد».).

9- آوردن «را» با «از بهر» توأما، مانند: «از بهر آن را كه» (رش: ص 60 س 6 و 62 س 4 و 64 س 5- 6 و 93 س 4 و 94 س 7 و 96 س 5 و 101 س 1 و 106 س 6 و 116 س 2).

10- استعمال فعل جمع براى فاعل جمع غير ذى روح (بدون التزام مطلق): «فلزات ... آميخته گردند.» (ص 75 س 8) و «شعاعات بر استقامت بروند.» (ص 100 س 3) ولى: «سيم و ارزيز كه بهم گداخته آيد و آميخته شود خشك شود چنانك بريزد.» (ص 76 س 1).

11- آوردن فعل مفرد در چند موضع براى «بعضى» باعتبار آنكه لفظا مفرد است (رش: ص 26- 27) و اين در نثر قدما نظايرى دارد.

12- عطف فعل مفرد بفعل جمع مغايب: «بيجاده و كهربا كاه را نكشند مگر بر جائى مالند تا گرم شود.» (ص 58 س 7- 59 س 1) و اين در نثر قدما نظايرى دارد.

13- جمع بستن كلمات عربى بر خلاف قاعده معمول با «ات»