كلّيّات، مصاديق كم و محدود دارند؛ مانند امام در اصطلاح شيعه و برخى تنها يك مصداق دارند، مانند واجب الوجود و برخى هيچ مصداقى ندارند؛ مانند شريك البارى.

مصداق داشتن يا نداشتن و تعدّد و عدم تعدّد مصاديق و تناهى و عدم تناهى آنها هيچ ربطى به كلى بودن مفهوم ندارد. بنابراين، هرچند مشّاييان در قول به «عوارض مشخّصه» ناظر به مفاهيم باشند، سخن آنها خالى از اشكال نيست. ما جز اين‌كه تشخّص را به وجود، بلكه خود وجود بدانيم، راه چاره‌اى نداريم.