او كم نمى‌كند،محال و ممتنع است.
و يا خواهان راهنمايى او مى‌باشد ولى بر اين كار توانايى ندارد، و نتيجهء اين فرض عجز و ناتوانى است كه در حق خداى قادر و توانا، قابل تصور نيست.
بنابراين خداوند بايد بشر را با بيان تكليف و وظايف،به سوى كمال راهنمايى كند،و پر واضح و روشن است كه تكاليف الهى را بايد مبلّغى(پيامبر)از جنس بشر كه از جانب او برانگيخته شده باشد بيان نمايد تا بندگان را بر همه وظايف اعم از پنهان و آشكار،آگاه سازد.و حجت خدا را بر آنها تمام كند { لِيهْلِك منْ هلك عنْ بيِّنةٍ و يحْيى‌ منْ حيّ عنْ بيِّنةٍ } .
(1)-
پيامبران بايد داراى معجزه باشند
بديهى است نمايندگى از جانب خدا،از جمله مقامات ارزنده‌اى است كه طبعا مدعيان زيادى پيدا مى‌كند،و كسانى به هوس مى‌افتند كه خود را دارندهء آن منصب معرفى نمايند،هر چند شايستگى آن را نداشته باشند و در نتيجه راستگو و دروغگو،راهنما و گمراه‌كننده،با يكديگر اشتباه مى‌شوند و مردم در تشخيص«نبى» واقعى از«متنبى»دروغگو دچار حيرت مى‌گردند.از اين نظر پيامبران واقعى بايد با دليل و گواه روشنى مجهز شوند تا راستگويى و امين بودن آنان در تبليغ از جانب خدا،مبرهن و ثابت گردد.غ