گواه بر صدق ادعاى او گردد،كه وى امر ممكنى را ادعا نمايد ولى اگر او مقامى را ادعا كند كه در پيشگاه عقل،محال و ممتنع شمرده شود و يا دليل نقلى قطعى كه از پيامبر و امام به ما رسيده باشد آن را تكذيب نمايد،در اين صورت عمل وى و لو ديگران از آوردن مانند آن عاجز باشند،گواه بر صدق گفتار او نبوده،و در اصطلاح دانشمندان به آن«معجزه»نمى‌گويند.
اينك دو مثال: (1)-1.اگر كسى ادعاى الوهيت كند و خود را خداى جهان معرفى نمايد در پيشگاه خرد محال است اين ادعا راست و درست باشد،زيرا عقل با براهين محكم و استوار،آن را محال مى‌شمرد و ديگر نوبت به مطالبهء معجزه نمى‌رسد.
(2)-اگر كسى پس از پيامبر اسلام،ادعاى نبوت كند،چون مدعاى وى به حكم دلايل قطعى،با خاتميّت در تعارض است،طبعا بى اساس و دروغ بوده،و ديگر نيازى به آن نيست كه خداوند،معجزهء او را باطل سازد،زيرا خود دليل قطعى بر خاتميت،گواه بر بطلان ادعاى اوست.
(3)-گاهى اتفاق مى‌افتد كه كسى مدعى«نبوّت»از جانب خدا مى‌گردد،و عملى را انجام مى‌دهد كه ديگران را از مقابله با آن عاجز مى‌نمايد،ولى عمل او گواه بر كذب و دروغ او مى‌شود.چنان كه در