(1)-استدلال كننده چنين مى‌گويد:ظاهر اين آيه آن است كه مشركان از پيامبر خواستند كه براى اثبات راستگويى خود،امور ياد شده را انجام دهد و او در پاسخ درخواست آنان به ناتوانى خود اعتراف نمود،و براى خود مقامى جز اين كه بشرى است كه به سوى آنها فرستاده شده قائل نگرديد،اين پاسخ گواه اين است كه پيامبر معجزه‌اى(جز قرآن)نداشته است.
(2)-پاسخ:ما در پاسخ استدلال به آيهء گذشته پيرامون معجزات پيشنهادى،سخنانى گفتيم و روشن ساختيم كه هر معجزه‌اى كه به عنوان لجاجت با حق به پيامبر پيشنهاد شود،اگر پيشنهاد كننده پس از مشاهدهء آن،به تكذيب برخيزد:مستحق نزول عذاب الهى مى‌گردد،جاى گفتگو نيست كه تمام آنچه در اين آيات وارد شده است،هيچ كدام معجزهء ابتدايى نبوده،بلكه همه را مشركان پيشنهاد كرده،و نظرى جز لجاجت نداشتند.
دليل بر لجاجت آنان دو چيز است:
1.آنان وسيله تصديق و راه استكشاف حقانيت پيامبر را،به انجام يكى از امور ششگانهء مورد درخواست خود،منحصر نموده و از توجه به معجزه‌هاى ديگر چشم پوشيده بودند،اگر به راستى نظر آنان از«معجزه‌خواهى»كشف راستگويى پيامبر بود بايد به هر معجزه‌اى كه در نظر عقلاى جهان،نبوت او را تصديق و ثابت مى‌كند،اكتفا