طور واضح مى‌رساند كه معجزه‌هاى مورد درخواست آنان يا نزول عذاب از طريق اعجاز بود،و يا معجزه‌هايى بود كه اگر تكذيب مى‌شد استحقاق عذاب پيدا مى‌كردند و معجزات ممنوعه‌اى كه هرگز خداوند نخواهد فرستاد اين دو نوع است،نه هر معجزه‌اى كه مى‌تواند سند نبوت و دليل حقانيت مدعى باشد.

قاز لجاجت وجود داشته باشد در اين صورت موافقت با پيشنهاد هر نوع اعجاز،بى اشكال است(اگرچه لزوم ندارد زيرا ممكن است پيامبر با معجزه‌هاى ديگر آنان را قانع سازد و نبوت خود را روشن نمايد).ولى اگر معجزه طلبان اشخاص لجوج و معاند باشند در اين صورت موافقت با پيشنهاد آنان كار لغو و بيهوده خواهد بود و اتمام حجت بر لجوجان،در گرو اين نيست كه حتما پيامبر معجزهء مورد درخواست آنان را بياورد بلكه با آوردن هر نوع معجزه مى‌تواند حجت خدا را بر آنها تمام نمايد.
اين وجه را دو مطلب تأييد مى‌كند:
1.داستان قوم صالح در اثناء اين آيه به عنوان شاهد گفته شده و وجه تشبيه ميان قريش و قوم صالح همان موضوع تكذيب،بيان گرديده است و گويا آيه مى‌خواهد برساند كه همين موضوع تكذب،بيان گرديده است و گويا آيه مى‌خواهد برساند كه همين معجزه‌ها را براى قوم صالح فرستاديم و آنان به تكذيب آنها برخاستند و مشركان معاصر پيامبر اسلام نيز از نظر روحيه با آنان يكسانند،و اگر موافقت كنيم نتيجه‌اى جز تكذيب نخواهد داشت.
2.ذيل آيه،هدف از معجزه را به طور مطلق اعم از ابتدايى و پيشنهادى،موضوع ايجاد خوف و ترس باطنى معرفى مى‌كند و اين هدف در مواردى است كه در معجزه طلبان آمادگى براى پذيرفتن حق وجود داشته باشد.
از اين بيان به دست مى‌آيد كه آوردن هر نوع معجزه ممنوع نيست،بلكه آن قسم از معجزه ممنوع است كه بر اثر نبودن آمادگى در افراد،نتيجه‌اى جز تكذيب عايد نگردد.مترجم.