آن گمراه نمى‌شود در حالى كه در جمله ساختگى او اثرى از اين تصريح نيست.
(1)-او تصور كرده كه جمله:«ما را به راه ايمان هدايت فرما»نه تنها مى‌تواند جايگزين آيه«ما را به راه راست هدايت فرما»بشود بلكه ما را از بقيه سوره يعنى‌ { صِراط الّذِين أنْعمْت عليْهِمْ غيْرِ الْمغْضُوبِ عليْهِمْ و لا الضّالِّين } «به راه كسانى كه به آنها انعام كردى نه به راه آنهايى كه مورد غضب تو واقع شده‌اند و نه گمراهان»بى‌نياز مى‌سازد ولى اين انديشه حاكى از عجز و ناتوانى او از درك اهداف سوره است،زيرا بقيهء سوره كه او خود را از آنها بى‌نياز دانسته است دلالت مى‌كند كه در زندگى بشر دو راه وجود دارد:
1.راه مستقيم و راستى كه پويندگان آن كسانى هستند كه مورد انعام خدا قرار گرفته‌اند و آنان عبارتند از پيامبران،شهدا،صديقان، صالحان.
2.راه‌هاى كج و غير مستقيمى كه مربوط به دو گروه است: يكى دستهء معاند و لجوج كه مورد خشم و غضب الهى قرار گرفته‌اند و ديگرى افراد گمراه كه بر اثر جهالت و نادانى و تقصير در جستجوى حقيقت يا تقليد كوركورانه از روش پدران و نياكان از صراط مستقيم منحرف شده‌اند.
(2)-كسى كه اين آيه را با تدبر و دقت مى‌خواند در خود احساس‌