با قواعد،به بلاغت ضرر و لطمه مى‌زند،با اين حال چگونه مى‌توان گفت قرآن كلام بليغ و معجزه است؟!
(1)-اين سخن از دو نظر باطل است:
اوّلا:قرآن در مهد فصاحت و بلاغت نازل گرديد،و بلغاى عرب و فصحاى آنان را به چالش و مبارزه و لو با يك سوره از سوره‌هاى آن طلبيد و متذكر شد كه اگر همهء انسان‌ها اجتماع كنند نمى‌توانند كتابى نظير قرآن،يا سوره‌اى مانند سوره‌هاى آن بياورند.
اگر در قرآن آيه و يا جمله‌اى كه با قواعد مسلم كلام عرب مخالف باشد،وجود داشت،پيشوايان بلاغت آن زمان كه به اسلوب زبان عربى و مزاياى آن كاملا آشنا بودند،فورا آن را مدرك ساخته و بر آن خرده مى‌گرفتند و خود را از مبارزه‌هاى پر دردسر با زبان و شمشير، راحت مى‌ساختند و اگر چنين كارى رخ داده بود تاريخ آن را ضبط مى‌كرد و در ميان دشمنان اسلام شايع مى‌گشت.در صورتى كه چنين چيزى حتى با ضعيف‌ترين سند نيز نقل نشده است.
(2)-ثانيا:موقع نزول قرآن،از قواعد عربى اثرى نبود،دانشمندان اسلام قواعد عربى را از تتبع كلمات بلغاى عرب،و بررسى سخنان آنان گرد آورده‌اند.اگر ما به گمان طرف،قرآن را وحى آسمانى ندانيم ولى نمى‌توانيم انكار كنيم كه قرآن يك كلام بليغ مربوط به يك عرب اصيل است،در اين صورت ناچاريم آن را يكى از منابع الهام‌بخش‌