معنوى زندگى بشر را تأمين نمايد و صلاح و رستگارى بشر را در اين سرا،و سعادت و نيك فرجامى او را در سراى ديگر،تضمين كند.
بنابراين قرآن همان قانون اساسى پر اهميتى است كه پيامبر بزرگوار،براى اين كه بشر را در دو جهان سعادتمند سازد،آورده است.
قرآن بر خلاف تورات،بشر را از زاويه ماديات مورد بررسى قرار نمى‌دهد،بلكه گذشته از اين كه به دنياى او توجه مى‌كند،نظر او را به سراى ديگر نيز معطوف مى‌دارد و از اين راه اعتدال و ميانه‌روى در رهبرى بشر را آشكار مى‌سازد.
تورات كنونى بر خلاف روش قرآن،بشر را فقط از يك زاويه نگريسته و توجه او را به زندگى سراى ديگر معطوف نساخته است و لذا در اين تورات رايج،با آن بزرگى و قطورى موضوع معاد و زندگى پس از مرگ مطرح نشده و سخنى از آن به ميان نيامده،و از جهان ديگر،كه جهان پاداش و كيفر اعمال است بحث و گفتگو نشده است.[1]