(مسألة 2538 ) - اگر خود شوهر بخواهد صيغه طلاق خلع را بخواند، چنان‌چه اسم زن مثلاً فاطمه باشد پس از بذل مى‌گويد: «زوجتِىْ فاطِمة خالعْتُها على ما بذلت» و بنابر احتياط مستحب نيز بگويد «هِى طالق» يعنى زنم فاطمه را در مقابل چيزى كه بذل نموده طلاق خلع دادم او رها است و درصورتى كه زن معين باشد بردن نامش در اينجا و در طلاق مبارات نيز لازم نيست.
(مسألة 2539 ) - اگر زنى كسى را وكيل كند كه مهر او را به شوهرش ببخشد و شوهر، همان كس را وكيل كند كه زن را طلاق دهد، چنان‌چه مثلاً اسم شوهر محمّد و اسم زن فاطمه باشد وكيل صيغه را اين طور مى‌خواند: «عنْ مُوكِّلتى فاطِمة بذلتُ مهْرها لِمُوكِّلى مُحمّدْ لِيخْلعها عليْهِ» پس از آن بدون فاصله مى‌گويد: «زوّجةُ مُوكِّلِى خالعْتُها على ما بذلتْ هِى طالِق» و اگر زنى كسى را وكيل كند كه غير از مهر چيز ديگرى را به شوهر ببخشد كه او را طلاق دهد وكيل به‌جاى كلم «مهرها» آن چيز را بگويد، مثلاً اگر صد تومان داده بايد بگويد: «بذلْتُ مِأة تُومان».

طلاق مبارات
(مسألة 2540 ) - اگر زن و شوهر يكديگر را نخواهند و زن مالى به مرد بدهد كه او را طلاق دهد، آن طلاق را مبارات گويند.
(مسألة 2541 ) - اگر شوهر بخواهد صيغ مبارات را بخواند، چنان‌چه مثلاً اسم زن فاطمه باشد، بايد بگويد: «بارأُتُ زوْجتِى فاطِمة على ما بذلْتْ فهِى طالِق» يعنى من و زنم فاطمه در مقابل بذل كردة او از هم جدا شديم پس او رها است، و اگر ديگرى را وكيل كند، وكيل بايد بگويد: «عنْ قِبلِ مُوكِّلِى بارأُتُ زوْجتهُ فاطِمة على ما بذلتْ فهِى طالِق» ودر هر دو صورت اگر به‌جاى كلم «على ما بذلت» «بما بذلت» بگويد اشكال ندارد.
(مسألة 2542 ) - صيغه طلاق خلع و مبارات بايد به عربى صحيح خوانده شود، ولى اگر زن براى آن كه مال خود را به شوهر ببخشد مثلاً به فارسى بگويد: براى طلاق فلان مال را به تو بخشيدم، اشكال ندارد.
(مسألة 2543 ) - اگر زن در بين عدّة طلاق خلع يا مبارات از بخشش خود برگردد، شوهر مى‌تواند رجوع كند و بدون عقد دوباره او را زن خود قرار دهد.
(مسألة 2544 ) - مالى را كه شوهر براى طلاق مبارات مى‌گيرد، بايد بيشتر از مهر نباشد، ولى در طلاق خلع اگر بيشتر باشد، اشكال ندارد.

احكام متفرق طلاق
(مسألة 2545 ) - اگر با زن نامحرمى به گمان اين كه عيال خود او است نزديكى كند، چه زن بداند كه او شوهرش نيست يا گمان كند كه شوهرش مى‌باشد بايد عدّه نگهدارد.