(مسأله 4) - اگر اختلاف بين مجتهدين ولو اجمالاً معلوم و شناختن اعلم مشكل باشد، لازم است احتياط كند، و درصورتى كه احتياط ممكن نباشد، بايد از كسى تقليد كند كه گمان به اعلم بودن او دارد. بلكه اگر احتمال ضعيفى هم بدهد كه كسى اعلم است و بداند ديگرى از او اعلم نيست، بايد از او تقليد نمايد.
(مسأله 5) - به‌دست آوردن فتوى يعنى دستور مجتهد چهار راه دارد:
(اوّل) : شنيدن از خود مجتهد.
(دوّم) : شنيدن از دو نفر عادل كه فتواى مجتهد را نقل كنند.
(سوّم) : شنيدن از كسى كه انسان به گفتة او اطمينان دارد.
(چهارم) : ديدن در رسالة مجتهد در صورتى كه انسان به درستى آن رساله اطمينان داشته باشد.
(مسأله 6) - تا انسان يقين نكند كه فتواى مجتهد عوض شده است، مى‌تواند به آنچه در رساله او نوشته شده عمل نمايد: و اگر احتمال دهد كه فتواى او عوض شده، جستجو لازم نيست.
(مسأله 7) - اگر مجتهد اعلم در مسأله‌اى فتوى دهد، مقلد آن مجتهد يعنى كسى كه از او تقليد مى‌كند نمى‌تواند در آن مسأله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند ولى اگر فتوى ندهد و بفرمايد احتياط آن است كه فلان طور عمل شود، مثلاً بفرمايد احتياط آن است كه در ركعت اول و دوم نماز، بعد از سورة حمد يك سورة تمام بخواند مقلد بايد يا به اين احتياط كه احتياط واجبش مى‌گويند عمل كند و يا به فتواى مجتهد ديگرى كه تقليدش جائز است عمل نمايد، پس اگر او فقط سورة حمد را كافى بداند مى‌تواند سوره را ترك كند. و همچنين است اگر مجتهد اعلم بفرمايد مسأله محل تأمل يا محل اشكال است.
(مسأله 8) - اگر مجتهد اعلم بعد از آن كه در مسأله‌اى فتوى داده يا پيش از آن احتياط كند، مثلاً بفرمايد ظرف نجس را كه يك مرتبه در آب كر بشويند پاك مى‌شود، اگرچه احتياط آن است كه سه مرتبه بشويند، مقلد او مى‌تواند عمل به اين احتياط را ترك نمايد و اين را احتياط مستحب مى‌نامند.
(مسأله 9) - اگر مجتهدى كه انسان از او تقليد مى‌كند از دنيا برود درصورتى كه فتواى او در نظر مقلد بوده و فراموش نكرده باشد حكم بعد از فوت او حكم زنده بودنش است، و اگر فتواى او را ياد نگرفته يا فراموش كرده است لازم است به مجتهد زنده رجوع كند.
(مسأله 10) - اگر در مسأله‌اى فتواى مجتهدى را ياد گرفته، و بعد از مردن او در همان مسأله بر حسب وظيفه‌اش از مجتهد زنده تقليد نمايد، دوباره نمى‌تواند آن را مطابق فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته است انجام دهد.