دعا نيز چنين است، اگر همراه عمل نباشد سنّتى خشك و بيهوده خواهد بود. پس عمل، سكّوى پرتاب دعاست وتكيه گاه صعود دعا.

4- انسان بايد دعايش را نخست با ثنا، حمد و شكر خدا آغاز كند و بعد بر پيامبر و اهل بيتش درود فرستد آنگاه خواسته‌هاى خود را بيان كند، اين روش بيشترين تضمين را براى استجابت دارد، امام صادق عليه السلام فرموده است:

«إيّاكم أن يسأل أحد منكم ربّه شيئاً من حوائج الدنيا والآخرة حتى يبدأ بالثناء على‌اللَّه تعالى والمدحة له‌

، والصلاة على النبي وآله‌

، ثمّ‌الاعتراف بالذنب ثمّ المسألة».

(بحار الانوار

،

ج 90

،

ص 312)

«زنهار! كسى از شما چيزى از حوائج دنيا و آخرت از خداوند نخواهد مگر اينكه دعا را با ثنا و ستايش خدا و درود بر پيامبر و آل او آغاز كند و سپس به گناه اعتراف نمايد، آنگاه بر سر حاجت خود رود.»

از اينجاست كه مى‌بينيم دعاهاى به جا مانده از پيامبر و اهل بيت چنين روشى دارند. امّا گاهى پيش مى‌آيد كه انسان مؤمن در ثنا و حمد خدا غرق مى‌شود و در دعا به حالتى مى‌رسد كه در آن حاجتهاى خود را فراموش مى‌كند. پس در اين صورت چه نتيجه و ثمرى در اين حالت هست؟ امام صادق عليه السلام مى‌گويد:

«إنّ العبد لتكون له الحاجة إلى اللَّه فليبدأ بالثناء على اللَّه‌

، والصلاة على محمّد وآله حتى ينسى حاجته فيقضيها اللَّه له.»

(بحار الانوار

،

ج 90

،

ص 342)

«گاهى بنده حاجتى دارد، پس دعا را با ثنا بر خدا و درود بر پيامبر آغاز مى‌كند و نياز خود را فراموش مى‌نمايد، پس خدا آن را براى وى بر آورده مى‌سازد.»

بنابر اين خدا حاجت او را بى آنكه خود درخواست كند برآورده مى‌سازد، زيرا خدا آنچه را كه در سينه‌هاست مى‌داند و بنده ذكر حاجات خود را به سبب استغراق در حمد، ثنا و درود، فراموش كرده است. از امام صادق عليه السلام روايت شده‌