آنانكه از دعا كردن عاجزند

از پيامبر روايت شده است كه:

«إنّ أعجز الناس مَن عجز عن الدعاء

، وأنّ أبخل الناس من بخل بالسلام»

.

(بحار الانوار

،

ج 93

،

ص 291)

«عاجزترين مردم كسى است كه از دعا كردن عاجز باشد و بخيلترين مردم آن است كه در سلام كردن بخل ورزند.»

تضرّع به خدا و ارتباط با او و كوفتن درِ آستانه الهى، هيچيك نيازمند اسباب و وسيله نيست، جز اين نيست كه بايد زبان را بجنباتى و دل را به خدا بپيوندى.

پس اگر كسى را بيابيم كه گرفتار مصيبتى شده و مبتلاى رنجى گشته. امّا در همين حال براى دفع رنج و مصيبت خود خدا را نمى‌خواند، همانا او از عاجزترين مردم به شمار مى‌آيد.

هر كدام از ما مقدار زيادى از اين ناتوانى و درماندگى را با خود داريم، زيرا ما در زندگى خود از مشكلات بسيارى رنج مى‌بريم و با كمبودها و نقاط ضعف فراوانى روبرو هستيم وكسى هم نيست كه‌ادّعاى كمال كند وبگويد كه‌از هيچ‌مشكلى گله‌مند نيست. پس ناتوانى در ما وجود دارد و از همه طرف بر ما احاطه يافته است امّا با اينهمه مى‌بينيد كه ما خدا را نمى‌خوانيم. پس اگر اخلاق تو بداست خدا را بخوان تا آن را اصلاح كند، اگر عملت كم است از خدا بخواه تا زيادش كند، اگر از سست ارادگى رنج مى‌برد خدا را بخوان تا اراده‌ات را قوى سازد و اگر وضع اقتصاديت دچار تنگناست يا صاحب فرزند نمى‌شوى خدا را براى رفع مشكلت بخوان.

دعا را بايد از حضرت سليمان بياموزيم كه از خداوند خواست او را آنچنان ملك و سلطنتى دهد كه شايسته هيچكس پس از وى نباشد و خدا دعايش را مستجاب كرد و آنچه خواست به او عطا فرمود.