مقدّمه چاپ دوّم‌

اگر پژوهش دقيق علمى صورت بگيرد، شايد اساسترين عامل شقاوت و سعادت جامعه بشرى اعمّ از اينكه در جامعه سنّتى و يا جامعه مدرن و پيشرفته زندگى مى‌كند- در يك جمله خلاصه نماييم- دورى و نزديكى «فاصله» شناخت انسان از دنياى پيرامونى و ماوراى خود مى‌باشد.

دعا و نيايش عامل اصلى حذف اين «فاصله» است، زيرا در طول تاريخ تمام انسانها و پيروان اديان الهى به نحوى به دعا و نيايش احتياج داشته‌اند، تنها شيوه نيايش و دعايشان متفاوت بوده است.

پيامبران الهى چون حضرت «نوح، ايوب، موسى، ابراهيم، زكريا و ... عليهم السلام» هر يكى بر اساس شرايط زمانى و مشكلاتشان از شيوه و روشهاى خاص خود در دعا و نيايش استفاده مى‌كردند و همينطور پيامبر بزرگوار اسلام حضرت محمّد صلى الله عليه و آله و ائمّه معصومين عليهم السلام هر كدام متناسب با شرايط زمانى ونيازهايشان از روشهاى متفاوت بهره مى‌گرفتند. پس دعا و نياش جزء لاينفكّ حيات انسانهاست.

امّا مهمترين شيوه دعا و نيايش براى تقرّب به خداوند، تزكيه نفس و رفع نيازهاى مادى- معنوى، شيوه و روش پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و ائمّه معصومين عليهم السلام مى‌باشد.

بنابراين كتاب «دعا، معراج مؤمنين و راه زندگى» اثر تلاش و سعى خستگى‌ناپذير، دانشمند بزرگوار، حضرت آيت اللَّه سيّد محمّدتقى مدرسى مدّ ظلّه العالى نه تنها شيوه‌هاى درست، صحيح و گوناگون استفاده از دعا ونيايش را و استفاده از آيات قرآن‌