پرهيزكاران به سوى بارى تعالى محسوب مى‌شود... با اين همه ما تا چه حدّى به منافع نماز دست مى‌يابيم؟ در واقع آيا نماز ما جز حركاتى تقليدى كه به آن معتاد شده‌ايم و آن را از پدرانمان به ارث برده‌ايم چيز ديگرى است؟ ما نيز به نوبه خود اين عادت را براى فرزندانمان به ارث خواهيم گذشت، بدون اينكه به فوائد آن دست يابيم و از حكمتهاى آن بهره‌مند شويم.

همينگونه است حال ما نسبت به ساير عبادات.

حجّ قلّه شعائر ايمان‌

حجّ در رأس قلّه شعائر ايمانى قرار دارد، كه خداوند آن را وسيله‌اى جهت رهايى انسان از قيد و بندها و سختيها و عذاب الهى قرار داده است. متأسّفانه اكثر مسلمانان شيوه برخورد بااين عبادت الهى را كه فوائد و منافع زيادى را به همراه دارد نمى‌دانند، شايد ما حتّى يك هزارم منافع حجّ را محقّق نسازيم و اين غفلت از منافع حجّ بخاطر آگاهى كم ما مى‌باشد، در واقع ما از مراحل دخول و خروج از حجّ و همچنين آداب برخورد با اين فريضه واجب الهى اطّلاع كافى در دست نداريم. حال آنكه خداوند حضرت ابراهيم عليه السلام را هنگامى كه از بناى كعبه فارغ شد امر فرمود تا مردم را بسوى حجّ دعوت كند:

(وَأَذِّن فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ...) [1]

«و مردم را بانگ بزن به حجّ...»

حضرت ابراهيم عليه السلام نيز به بالاى كوه صعود كرد و مردم را ندا داد