نگاهى تفكيكى و جزء جزء داشته باشيم و ابعاد مختلف آن را از هم جدا بدانيم دين حقيقى نمى‌باشد.

بنابراين امّت امروزى اسلام بايد به امّت ايده آلى كه خداوند آن را بشارت داده است بدل گردد در آنجا كه مى‌فرمايد:

(كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلْنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرَهُمُ الْفَاسِقُونَ) [1].

«شما بهترين امّتى بوديد كه برون آورده شديد براى مردم امر به نيكى مى‌كنيد و نهى مى‌كنيد از زشتى و ايمان مى‌آوريد به خدا و اگر ايمان بياورند اهل كتاب بهتر است براى آنها بعضى از ايشان ايمان آورده‌اند وبيشتر ايشان نافرمانان هستند.»

سبب برترى اين امّت بر ديگر امم امر به معروف و نهى از منكر مى‌باشد. به عنوان مثال خداوند متعال نماز را مقياس برترى قرار نداده است، بلكه شعور اجتماعى است كه مسلمانان را به عنوان برترين امتى كه براى مردم خارج شده‌اند معرفى مى‌كند، بجاآوردن حجّ ما در حالى است كه دستمان به خون برادران مسلمانمان، آلوده است و دلهايمان از دشمنى و بغض و كينه پر شده است، دراين اوضاع ما به عنوان برترين امّت به حساب نخواهيم آمد. به يقين مى‌توان گفت كه محال است خداوند متعال حجّ چنين انسانى را كه ملتزم به شرط مهمّ حجّ يعنى اتّحاد و هميارى، اهتمام به امور مسلمانان، مهربانى با يكديگر و فداكارى نيست قبول كند.