اگر به منهيّات حجّ نگاهى بيندازيم مى‌بينيم كه مهمترين و بارزترين آنها چهار دسته مى‌باشند كه عبارت‌اند از: «رفث» به معناى آميزش جنسى و تمام مقدّماتش، «جدال»، «نافرمانى» و «صيد و شكار» كه در آياتى ديگر ذكر شده است. منهيّات ديگر احرام نيز از همين چهار مورد نشأت يافته‌اند كه ترك آرايش يكى از آنهاست. مستحبّ است انسان در حجّ ژوليده موى باشد. خداوند نافرمانى و گناه را درج حرام شمرد.

و اين به اين معناست كه فخرفروشى انسانها براى يكديگر در حجّ ممنوع مى‌باشد و آن بدين علّت است كه خودخواهى و تفاخر در حجّ جايى ندارد.

در حديث شريفى آمده است كه: «هيچ منسكى از مناسك حجّ نزد خدا محبوبتر از سعى نيست زيرا كه ستمكاران در آن خوار و ذليل مى‌شوند. [1]»

پس دراين راه تمام اعتبارات، موانع و خودخواهى‌ها سقوط مى‌كنند.. تا همگان از بركات حجّ بهره‌مند شوند.

در سوره مائده هنگامى كه قرآن از قربانى كردن و شتران قلّاده‌دار بحث مى‌كند مى‌فرمايد:

(... وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى‌ وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ...).

«... و كمك كنيد يكديگر را بر نيكوكارى و پرهيزكارى و كمك نكنيد بر گناه و ستم...»

بنابراين هدف از برگزارى مراسم حجّ يكى كردن نيروهاى ما مسلمانان مى‌باشد، و اگرا مروز اين تشتّت را مشاهده مى‌كنيم و اگر