ايستگاه تقوى‌

(الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُومَاتٌ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجِّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي الْحَجِّ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللَّهُ وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَى‌ وَاتَّقُونِ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ) [1].

«حجّ واجب در ماههاى معيّنى است (شوّال، ذى قعده و ده روز اوّل ذى حجّه) پس هر كه را حج واجب شود بايست آنچه ميان زن و شوهر رواست ترك كند و كار ناروا (مانند دروغ) و مجادله (و بدگوئى وگفتن لاواللَّه و بلى‌واللَّه) را ترك كند و شما هر كارِ نيك كنيد خدا بر آن آگاه است و توشه تقوى‌ براى راه آخرت برگيريد كه بهترين توشه اين راه تقوى‌ است و از من بپرهيزيد و خدا ترس شويد اى صاحبان عقل و ادراك.»

اين آيه كريمه مختصرى از احكام و فلسفه حجّ را بيان مى‌كند، بصيرت حقيقى را به زائر خانه خدا در كيفيّت اداى حجّ و آنچه به‌