نزد بهترين ميزبان به ميهمانى رفته است. اينگونه است كه اين انسان از اوّلين لحظه به قصد خانه خدا حركت مى‌كند، تا به ميقات مى‌رسد، و از ميقات به سوى مكّه بار سفر مى‌بندد... تا اينكه خود را در صحراى عرفات مى‌يابد، ظهر هنگام در صحراى عرفات خداوند او را مخاطب قرار داده مى‌گويد: بنده‌ام! حقيقتاً كه آمرزيده شدى، و از پليديها پاك شدى، پس كار را شروع كن و به استقبال آن برو. [1]

در حديثى از امام جعفر صادق عليه السلام آمده است كه فرمودند: «... پس پدرم عليه السلام فرمودند: هيچ‌كس از مردم چه كافر و چه مؤمن دراين مكان- عرفات- وقوف نمى‌كند مگر اينكه خدا او را بيامرزد. [2]»

صحيفه اعمال او كه به وسيله كارهاى زشت سياه شده است، از بين مى‌رود، و صحيفه‌اى نو و سفيد در برابر او باز مى‌شود، همانند روزى كه او از مادر زاده شده ليكن مشكل از زمان خروج او از عرفات آغاز مى‌شود، زيرا شيطان بار ديگر او را متوجّه خود مى‌كند، همانگونه كه در حديث شريف آمده است، لذا بسيارى از مؤمنين در آن لحظه آرزوى مرگ مى‌كنند، و آن را از خدا طلب مى‌كنند. روايت شده است كه حجّ از نماز و روزه برتر است، چون نمازگزار ساعتى بعد مشغول اهل و عيال خود مى‌شود، و روزه‌دار نيز روز بعد مشغول خانواده خود مى‌شود.

ولى زائر خانه خدا از بدن خود مى‌گذرد و خود را فدا مى‌كند، دارائى خود را انفاق مى‌كند و دورى از خانواده را طولانى مى‌كند و اينها نه‌