دنيا را انتخاب نمايد- در صورت انتخاب اين مقام بايد دست به خلاف و كارهاى حرام مى‌زد- يا آخرت را، سپرى نمود. در پايان تصميم گرفت كه قبيله و خانواده‌اش را ترك كند و از اين مسؤوليت فرار نمايد و به نجف اشرف نزد اين عالم براى طلب علم بيايد. اين مرد نيكو كردار از رياستى كه منكرات را به دنبال داشت و از مال فانى دنيا، در برابر دين خود گذشت و به همين خاطر شايستگى ملاقات امام مهدى (عج) را پيدا نمود. (تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَايُرِيدُونَ عُلُوّاً فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَاداً) [1] «اين سراى آخرت را تنها براى كسانى قرار مى‌دهيم كه اراده برترى جويى در زمين و فساد را ندارند؛ و عاقبت نيك براى پرهيزگاران است.»

چگونه مى‌توان پايه‌هاى رابطه با امام مهدى را محكم ساخت‌

؟ آرى، امام با ما و در كنار ما مى‌باشد. ولى اين كردارهاى ناپسند و زشت ما هستند كه باعث مى‌گردند او را نبينيم و يا هنگاميكه او را زيارت مى‌كنيم و يا به او سلام مى‌دهيم، نداى پاسخ او را نشنويم.

خداوند متعال نيز به ما نزديك است. نزديكتر از آنچه كه دلهاى غافل و احساسات محدود ما آن را تصوّر كند (وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِن حَبْلِ الْوَرِيدِ) [2] «وما به او از رگ قلبش نزديكتريم.» دراين مورد امام سجّاد در دعاى خود مى‌فرمايد: «وَأَنَّكَ لَاتَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ إِلَّا أَنْ تَحْجُبَهُمُ‌