اميد بشريت‌

براين اساس، اين پرسش مهم پيش مى‌آيد كه، به راستى كدامين اميد است كه بشريت را به حركت وامى‌دارد، و در حاليكه سايه شوم يأس و نااميدى را پشت سرمى‌گذارد به سمت جلو پيش مى‌رود؟

از ديدگاه اسلامى اصيل، اين اميد را مى‌توان دراين خلاصه نمود كه، خداوند متعال با بنى آدم عهد و پيمانى راستين بسته كه ناگسستنى است. براساس اين پيمان بايد مسير انسان به سعادت حقيقى و استقرار عدل و داد ميان انسانها ختم گردد.

اين پيمان الهى را مى‌توان آشكارا در تاريخ و دقيقاً در همه كتابها و رسالتهاى آسمانى- به خصوص در مكتب اسلام و گفته‌هاى رسول آن حضرت محمّد صلى الله عليه و آله- يافت. تا آنجا كه در آيه‌هاى قرآن و احاديث پيامبر اكرم و ائمّه اطهار تأكيد فراوان بر اين حقيقت شده است. چنانكه خداوند متعال مى‌فرمايد: (وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ) [1] «ما مى‌خواستيم بر مستضعفان زمين منّت نهيم و آنان را پيشوايان و وارثان روى زمين قرار دهيم.»

همچنين پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در حديث معروف خويش مى‌فرمايد: «لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيا إِلَّا لَيْلَة لَطَوَّلَ اللَّهُ تِلْكَ اللَّيلَةِ حَتَّى يَمْلُكَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يُواطِئُ اسْمُهُ اسْمِي و... يَمْلَأَها قِسْطاً وَعَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً