همچنين مى‌فرمايد: (وَأَكْثَرُهُمْ لِلْحَقِ كَارِهُونَ) [1] «امّا بيشترشان از حق كراهت دارند و گريزانند.» بنابراين ايمان نياوردن مردم به حق تعالى، به معناى منتفى شدن وجود الهى و صحّت الحاد نيست. همچنين عدم پيروى مردم از حق بدين معنى نمى‌باشد كه حق مردود است؛ زيرا، انسان در ژرفاى ضمير خويش ميل به سوى حق دارد، ولى در هنگام رويارويى با منافع ذاتى، از آن كراهت دارد و گريزان است.

هنگاميكه عملًا به جستجوى راز بقاى دين و علاقه ما به خط فكرى درست و راه راست در زندگى و نيز شناخت درست خداوند متعال- شناختى كه نهى از هر گونه شائبه باشد- مى‌پردازيم، مى‌بينيم كه خط علما دهمان خطّى است كه خداوند متعال به ما بخشيده است؛ زيرا، ايشان نشانه‌هاى دين را به من آموخته‌اند و هدايتهاى ائمّه و بصيرتهاى ايشان را كه بر گرفته از بصيرتهاى قرآن و هدايت خدا مى‌باشد، براى ما نقل نموده‌اند. بنابراين كسانى كه از خط علماى راستين فاصله مى‌گيرند، خواه اين فاصله به طور گروهى يا فردى باشد، در گمراهى بزرگى خواهند افتاد.

اهمّيت پيروى از مرجعيت‌

بنابراين مؤمنين بايد به اهمّيت فراوانى كه پيروى از مرجعيت دارا مى‌باشد، توجّه شايانى مبذول بدارند. علاوه بر آن به اين مهم احترام‌