اين دو سفارش الهى را در زندگى خويش عملى سازيم؟ يا به عبارت ديگر، چگونه جامعه امانتدار و عدالت گستر را بر روى اين زمين بنا سازيم و به تحقّق برسانيم؟

در پاسخ بايد گفت: اين امر ناممكن نمى‌باشد و مى‌توانيم از رهگذر اين آيه به آن دست يابيم: (يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ) [1] «اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اطاعت كنيد خدا را؛ و اطاعت كنيد پيامبر خدا و اولوالامر را.»

پس براى اينكه جامعه عدالت گستر و با كرامتى را به تحقّق برسانيم، ناگزير بايد در وجودمان فضيلت اطاعت از خدا و هركه را به عنوان پيامبر مبعوث گردانيده و هركس را كه پس از پيامبر، امام قرار داده و يا كسى كه امام او را به عنوان ولى امر، جانشين ساخته است، بپرورانيم. اين همان راهى است كه بدون آن عدالت تحقّق نمى‌يابد و وفاى به عهد امانت نمى‌گردد. شايد بزرگترين مشكلى كه بشريت، در گذشته و اكنون و شايد در آينده از آن رنج برده و مى‌برد، همان گمراهى بشريت از اين راه است. زيرا، همه سخن از عدالت مى‌گويند و آرزوى آن را دارند، و اگر به تمام قوانين بنگريم، مى‌بينيم كه با نام عدالت حكم مى‌كنند و در مى‌يابيم كه اين عدالت مقدّمه‌اى است درخشنده، براى همه قانونهاى اساسى موجود در گوشه و كنار جهان؛ و تمامى اين قوانين اصل عدالت را، محور و سند خود مى‌دانند. امّا براستى عدالت كجاست؟!