«أَلَا وَإِنَّ الدَّعِيَّ ابْنَ الدَّعِي قَدْ رَكَزَ بَيْنَ اثْنَتَيْنِ: بَيْنَ السِّلَّةِ وَالذِّلَةِ. وَهَيْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ» [1].

«آگاه باشيد! كه زنازاده فرزند زنازاده مرا ميان دو چيز پافشرده است:

ميان شمشير كشيدن و خوارى ديدن! چه دور است كه ما ذلّت را بپذيريم!»

و اينچنين بود كه خداوند، درفش سيّدالشهدا را، آنگاه كه با توحيد پاك به درجه شهادت رسيد، تعالى بخشيد.

امام حسين عليه السلام كفرورزيدن به طاغوت و ايمان به خداوند متعال را با جهاد و شهادت خود بر ما نمايان ساخت. از اين رو نمونه‌اى والا از فرموده خداوند سبحان بود كه:

... فَمَن يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى‌... [2].

«بنابراين، كسى كه به طاغوت [/ بت و شيطان، و هر موجود طغيانگر] كافر شود و به خدا ايمان آورد، به دستگيره محكمى چنگ زده است.»

ايّام محرّم كه در آن يادبود شهادت را گرامى مى‌داريم، از ايّام اللَّه است، كه در آن ايمان به خداوند، و ايمان به رسالتهاى الهى و خلوص بندگى براى آفريدگار تجديد مى‌گردند.

بدين‌سان دراين ماه نفسهايمان را در رود توحيد، از شائبه‌هاى ترديد و شرك، پرستش هواهاى نفسانى، فروتنى در برابر طاغوتيان،