يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا للَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ* وَاتَّقُوا فِتْنَةً لَاتُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنكُمْ خَاصَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ‌ [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! دعوت خدا و پيامبر را اجابت كنيد هنگامى كه شما را به سوى چيزى مى‌خواند كه شما را حيات مى‌بخشد؛ و بدانيد خداوند ميان انسان و قلب او حايل مى‌شود، و (همه شما در قيامت) نزد او گردآورى مى‌شويد. و از فتنه‌اى بپرهيزيد كه تنها به ستمكارانِ شما نمى‌رسد؛ (بلكه همه را فراخواهد گرفت؛ چرا كه ديگران سكوت اختيار كردند.) و بدانيد خداوند سخت كيفر است!»

همانا امام حسين عليه السلام درس برائت از شرك و مشركين را كه تنها شرط يكتاپرستى است، به ما آموخت. او امام، الگو و اسوه مسلمين بود. رهبرى خداگونه، راه آشكار الهى و ايستادگى وى كه به شهادت پايان يافت، همان درسهاى عزّت، پيشرفت و پيروزى و راه هدايت، رحمت و رستگارى مى‌باشند.