زيرا اين رهبرى ربّانى با پيروزى خداوند تأييد خواهد گشت و از نور تقوى و پرهيزگارى بهره خواهد جست و محورى خواهد شد براى فعاليّتهاى مردم.

از سويى ديگر تسليم شدن در برابر حقّ و رهبرى ربّانى، تسليمى كه از روى باور و ايمان، و خالص براى خداوند متعال باشد، تسليمى كه برخاسته از هوى و هوس، تعصّب، روحيه حزب‌گرايى وگروه‌گرايى و تعصّبات جاهلى نباشد، اين تسليم همان چيزى است كه امّت را هم سطح ياران پيامبران و اوصياء مى‌گرداند... يارانى كه قرآن حكيم درباره ايشان اينگونه مى‌فرمايد:

مُحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَاناً سِيَماهُمْ فِي وُجُوهِهِم مِن أَثَرِ السُّجُودِ... [1].

«محمّد صلى الله عليه و آله فرستاده خداست؛ و كسانى كه با او هستند در برابر كفّار سرسخت و شديد، و در ميان خود مهربانند؛ پيوسته آنها را در حال ركوع و سجود مى‌بينى در حالى كه همواره فضل خدا و رضاى او را مى‌طلبند؛ نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده‌نمايان است.»

از اين رو سنجه شناخت رهبرى رشد يافته، فروتنى در برابر مؤمنين و ايستادگى در مقابل كافرين و فاسقين و همچنين پيكار در راه خدا در تمامى شرايط مى‌باشد.

و امام حسين عليه السلام سنجه‌اى است براى رهبرى ربّانى؛ پس فردى‌