نيرومند ساخت. افراد اين فرقه معتقد بودند كه تلفّظ شهادتين واعتقاد به رسالت پيامبر و اداء برخى از فرايض، تضمين كننده بهشت براى ايشان است؛ حتّى اگر در گذر آن، به ارتكاب گناهان كبيره و مهلكات دست زنند و براى اثبات اين مطلب برخى از آيات وشبهات را دليل خود مى‌آوردند.

امّا ائمّه اطهار عليهم السلام با تمامى نيروى خود در برابر اين عقيده كه در آن روزگار بر افكار بسيارى از مسلمانان چيره شده بود، ايستادند وبدون شكستن مرزهايى كه خداوند متعال ميان مؤمنين و غير مؤمنين قرار داده، فعاليّت نمودند. ايشان بارها و بارها و به صورتهاى گوناگون فرمودند كه ايمان هم در گفتار است و هم در كردار؛ و بسيار تأكيد نمودند كه ايمان همه‌اش عمل است و گفتار جزئى از ايمان؛ يا به ديگر سخن، اينكه گفتار و اعلام ايمان امرى نيست به جز يك رفتار از تمامى اعمال و رفتارهاى ايمان. پس ايمانى كه انسان را از ارتكاب گناهان كبيره چون دروغ، فساد، ستم و كشتار ديگران بازنمى‌دارد، چه ارزشى دارد؟ بلكه اين ايمان چه سودى خواهد داشت؟ بلكه- دراين صورت- چرا خداوند بلند مرتبه دوزخ را آفريد و عدالت را بنا نهاد؟

برخى از مردم ادّعاى ايمان، دوستى و پيروى از اهل‌بيت عليهم السلام را دارند ولى در همان حال، عقيده آنها با عقيده مرجئه يكى مى‌باشد.

چنانكه باور دارند، ميان ايمان و ستم يا فساد و يا دورى كردن از اداء تكاليف دينى هيچگونه تضادى وجود ندارد. اين اشخاص بايد بدانند كه ولايت اهل‌بيت عليهم السلام يكى از مسائل اساسى رسالت الهى‌