«إِلهِي أَنَا الْفَقِيرُ فِي غِناىَ فَكَيْفَ لَاأَكُونُ فَقِيراً فِي فَقْرِي، أَنَا الْجاهِلُ فِي عِلْمِي فَكَيْفَ لَاأَكُونُ جَهُولًا فِي جَهْلِي.

إِلهِي إِنَّ اخْتِلَافَ تَدْبِيرِكَ، وَسُرْعَةَ طَوآءِ مَقادِيرَكَ، مَنَعا عِبادَكَ الْعَارِفِينَ بِكَ عَنِ السُّكُونِ إِلى‌ عَطآءٍ، وَالْيَأْسِ مِنْكَ فِي بَلآءٍ.

إِلهِي مِنِّي ما يَلِيقُ بِلُؤمِي، وَمِنْكَ ما يَلِيقُ بِكَرَمِكَ.

إِلهِي وَصَفْتَ نَفْسَكَ بِاللُّطْفِ وَالرَّأْفَةِ لِي قَبْلَ وُجُودِ ضَعْفِي، أَفَتَمْنَعُنِي مِنْهُما بَعْدَ وُجُودِ ضَعْفِي.

إِلهِي إِنْ ظَهَرَتِ الْمَحاسِنُ مِنِّي فَبِفَضْلِكَ، وَلَكَ الْمِنَّةُ عَلَيَّ، وَإِنْ ظَهَرَتِ الْمَساوِي مِنِّي فَبِعَدْلِكَ، وَلَكَ الْحُجَّةُ عَلَيَّ.

إِلهِي كَيْفَ تَكِلُنِي وَقَدْ تَكَفَّلْتَ لِي؟! وَكَيْفَ اضامُ وَأَنْتَ النّاصِرُ لِي؟! أَمْ كَيْفَ أَخِيبُ وَأَنْتَ الْحَفِيُّ بِي؟!» [1]

«خدايا! من در دارائى خود نا دارم، پس چگونه در ندارى خود فقير نباشم؟ معبودا! من در دانايى خود، نادانم، پس چگونه در نادانى خود، نادان نباشم؟ الها! گوناگونيهاى تدبيرت در اوضاع خلايق، و سرعت پيچش و تحوّل تقديراتت در احوال بنى آدم، بندگان عارف تو را از اينكه به عطاى دل آرام شوند و در بلا، اميد از تو بردارند، باز مى‌دارد. الها! هر آنچه پستى مرا سزد از من است و هر آنچه كرم تو را سزد از توست؛ خدايا! پيش از پيدايش ناتوانى در من، خود را با لطف و مهربانى نسبت به من ستودى، آيا پس از ناتوانيم آنها را از من دريغ مى‌دارى؟ الها! خوبيها از من سرزند به فضل توست و تو منّت بر من دارى و اگر بديها از من پديد آيد، محكوم به عدل توست و تو بر من حجّت دارى، الها!